Жақында бүйрек трансплантациясын жасатқан қала тұрғыны Бекболат Шерниязовпен ерлікке татитын іске бел буған донорлардың қоғамдағы орны туралы орамды ой қозғаған еді.
- 2020 жылдан бері гемодиализ ала бастадым. Уақыт өте аптасына үш мәрте қабылдап жүрдім. Әр барғанда төрт сағат жатамыз. Бірақ гемодиализден бірде өзімді жақсы, кейде өте нашар сезініп шығатынмын.
Мэлс Асықбаев есімді тәжірибелі транспалантолог дәрігермен жолықтым. Трансплантология, донорлық туралы ақпарат сұрай бастадым. Олар трансплантация мәйіттік донор немесе туыстық донордың көмегімен жасалатынын айтты. Мәйіттік донорға «күту парағына» кезекке тұрдым. Емделіп жүргенде көптеген адаммен таныстым. Гемодиализге 15, 17 жыл қатынағандар бар екен. Елде мәйіттік донор аз екенін сол сәтте түсіндім, – дейді Бекболат.
Донор болу – әрине, оңай дүние емес. Бұл ерлікпен парапар іс дер едім. Ұлттық онкология орталығының трансплантологі Мэлс Асықбаев бастаған дәрігерлер қауымына алғысым шексіз.
Бізге трансплантациядан қорқып, сары уайымға салынудың қажеті жоғын байыппен түсіндірді. Күн-түн демей пациенттердің жағдайын бақылап жүретін. Жаңылмасам, операция 5 сағатқа созылса керек, одан кейін де біраз уақыт ауруханада жаттық. Қазір үйге шығып, дәрі-дәрмектерімізді үзбей уақтылы ішіп жүрміз. Бұйырса, жағдайымыз әбден жақсарып жатса, донорлық туралы ақпараттандыру жұмыстарына да белсенді аралассақ деген ойымыз бар. Өйткені мен секілді бүйрегі ауырып, гемодиализге таңылғандардың ахуалын жақсы түсінемін. Елде мәйіттік донор дамығанда жағдайы мүшкіл науқастар азаяр ма еді деп ойлаймын, – дейді Б.Шерниязов.
Толығырақ материалды сілтеме арқылы оқыңыздар: